rafal@golowicz.com
tel: +48 601 297 895
ul. Rechniewskiego 13 lok. 11
klatka 1 piętro 2
03-980 Warszawa
Polega na aplikacji na ciele, w ściśle określony sposób, elastycznego plastra. Nalepiony plaster jest źródłem bodźców wyłącznie mechanicznych (nie jest nasączony żadnym lekiem) sposobu i miejsca aplikacji, ma różnorakie oddziaływanie. Jest to plaster o elastyczności 130-140% (nie ogranicza ruchów), rozciągający się tylko na długość, o ciężarze i grubości zbliżonej do do parametrów skóry, nie zawierający leków, nie zawierający latexu, odporny na działanie wody, umożliwiający przepływ powietrza dzięki falowemu utkaniu
Taping znajduje zastosowanie w fizjoterapii przeciwbólowej, ortopedycznej, sportowej, neurologicznej, pediatrycznej, pooperacyjnej, ginekologicznej, onkologicznej.
Nałożona aplikacja utrzymuje się ok 7 dni.
Taping, który często okazuje się bardzo skuteczny, jest jednocześnie wyjątkowo łagodną i bezpieczną formą terapii (brak wpływu środków farmakologicznych), co bez obaw pozwala stosować go u dzieci (np.: wady postawy), kobiet w ciąży (wspomagająco dla mięśni brzucha, przeciw rozstępom, przy bólach kręgosłupa, stawów krzyżowo-biodrowych, obrzękach limfatycznych) osób w podeszłym wieku, a także w przypadkach, kiedy z powodu przeciwwskazań, inne formy fizjoterapii są niemożliwe do zastosowania. Jeżeli zachodzi taka potrzeba - plaster w każdej chwili można samodzielnie zdjąć.
W celu zmniejszenia dolegliwości bólowych (wpływ na endogenny system znieczulenia, mechanizm "bramki kontrolnej", oraz ochrona tkanek przed nadmiernym drażnieniem mechanicznym), w celu poprawy mikrokrążenia, usprawnienia procesów gojenia i restytucji tkanek, w celu wpłynięcia na układ powięziowy, w celu poprawy czycia głębokiego (propriocepcja), w celu ochrony tkanek przed urazem np.: podczas aktywności sportowej, dla poprawy wydolności wybranych elementów narządu ruchu (np.: wspomaganie podczas rehabilitacji lub uprawiania sportu - większa sprawność mięśni), w celu przedłużenia efektów fizjoterapii (ćwiczeń, masażu, mobilizacji) na okres między zabiegami.
Jest to plaster o elastyczności 130-140% (nie ogranicza ruchów), rozciągający się tylko na długość, o ciężarze i grubości zbliżonej do do parametrów skóry, nie zawierający leków, nie zawierający latexu, odporny na działanie wody, umożliwiający przepływ powietrza dzięki falowemu utkaniu.
Nalepiony plaster jest źródłem bodźców obieranych przez receptory rozmieszczone na skórze. Dzięki temu, odpowiednio zaaplikowany plaster może działać przeciwbólowo (mechanizm "bramki kontrolnej"), pełnić funkcję przypominającą (np.: utrzymanie prawidłowej postawy), normalizować napięcie mięśniowe i powięziowe, pełnić funkcję korygującą w sytuacjach występowania nierównowagi mięśniowej.
Odpowiedni sposób aplikacji usprawnia krążenie krwi i chłonki (otwarcie drenażu limfatycznego pod skórą) likwidując zastoje i obrzęki limfatyczne, co sprzyja ustępowaniu odczynów zapalnych, wylewów podskórnych (krwiaków), zmniejsza odczucia bólowe i stwarza lepsze warunki do gojenia tkanek w miejscu aplikacji plastra.
Dzięki możliwości korekcji mechanicznej taping może zmniejszyć kompresję tkanek miękkich (w tym tkanki nerwowej) co w zespołach bólowych o daje niemal natychmiastowy efekt przeciwbólowy oraz usprawnia lub wręcz umożliwia postęp procesom gojenia. Korekcja mechaniczna z wykorzystaniem tapingu może posłużyć także do bardziej poprawnego (jeżeli zachodzi taka potrzeba) wzajemnego ustawienia względem siebie, poszczególnych elementów łańcucha biomechanicznego (np.: korekcja ustawienia palucha lub stopy lub ograniczenie ruchu w celu ochrony struktur nie w pełni wygojonych).
Kinesiotaping może być stosowany jako osobna metoda terapeutyczna, lub być uzupełnieniem innych metod fizjoterapeutycznych np.: McKenzie, PNF, terapia manualna
Neuromobilizacje, to metoda fizjoterapeutyczna, celowana na tkanki miękkie: tkankę nerwową ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego oraz na "narządy efektorowe" - mięśnie i narządy wewnętrzne.
Każda czynność ruchowa, powoduje zmianę długości, objętości i napięcia tkanki nerwowej i naczyń krwionośnych (biegnących razem z nerwami w pęczkach naczyniowo - nerwowych) przez wzgląd na ich położenie i przebieg w stosunku do osi poszczególnych ruchów w danym stawie. Elastyczność tkanek, ich zdolność do adaptacji do stale zmieniającej się i aktualnej pozycji ciała, są warunkiem niezbędnym do ich prawidłowego funkcjonowania.
Prawidłowa mechanika tkanki nerwowej (neuromechanika), warunkuje prawidłową funkcję wszystkich tkanek unerwianych (włókien
mięśniowych, narządów wewnętrznych, struktur tworzących układ immunologiczny i dokrewny), zapewnia utrzymanie tzw. równowagi homeostatycznej organizmu, niezbędnego warunku prawidłowego funkcjonowania organizmu
Celem zabiegów neuromobilizacjnych jest normalizacja neuromechaniki.
Czesto w organizmie dochodzi do zaburzenia ruchomosci centralnego i obwodowego ukladu nerwowego.
Przyczynę patoneuromechaniki, stanowić mogą:
Zaburzenie prawidłowej funkcji nerwu, powoduje zawsze dysfunkcję lub/i ból tkanki przez niego unerwianej.
Wskazania obejmują m.in.:
Metoda fizjoterapeutyczna stworzona przez fizjoterapeutę Robina McKenziego,przeznaczona do badania, leczenia i profilaktyki bólów kręgosłupa. W ostatnich latach zastosowanie metody zostało rozszerzone o stawy obwodowe.
W latach sześćdziesiątych nowozelandzki terapeuta R. McKenzie, opracował program badania i leczenia pacjentów z dolegliwościami kręgosłupa. Podzielił zaburzenia kręgosłupa na trzy główne grupy, uwzględniając przyczynę i stopień zmian zwyrodnieniowych w obszarze kręgosłupa i głównych stawów, tzw. zespoły:
zespół posturalny – dotyczy zaburzeń postawy ciała, a więc struktur tkankowo-stawowych, które nie są w żaden sposób uszkodzone,a tylko nadwyrężone statycznym przeciążeniem (np. długotrwałym, niedbałym siedzeniem; dotyczy najczęściej osób wykonujących prace biurowe, umysłowe),
zespół dysfunkcyjny – w sytuacji, gdy statyczne przeciążenie obejmuje tkanki i struktury uszkodzone w jakiś sposób, np. poprzez zrosty, przykurcze, zbliznowacenia, itp.,
zespół strukturalny – w głównej mierze właśnie na nim koncentruje się metoda; ma on związek ze strukturami znajdującymi się wewnątrz segmentu kręgowego (krążek międzykręgowy, pierścień włóknisty) oraz zewnątrz segmentu (stawy międzywyrostkowe, zrosty okołokorzeniowe), w zależności od mechanizmu uszkodzenia oraz wzorca bólowego, terapia opiera się na dobraniu odpowiedniego ruchu leczniczego.
Autor metody opracował program postępowania leczniczego, w którym oprócz technik, wykonywanych przez terapeutę, ważny jest sam ruch pacjenta, ćwiczenia i autoterapia wykonywana w domu. W ćwiczeniach dominują pozycje niskie, głównie leżące. Ruchy czynne powtarzane są wielokrotnie w różnych płaszczyznach, ale w ściśle określonym kierunku, niepowodującym bólu. Dużą wagę przykłada się do zaleceń, które chronią kręgosłup przed kolejnymi urazami i przeciążeniami. McKenzie stawia bardzo duży nacisk na profilaktykę.
Metoda ta jest chwalona wśród terapeutów ze względu na szczegółowy wywiad i badanie kliniczne.
Terapia manualna jako praktyczna część medycyny zajmuje się badaniem i leczeniem zaburzeń czynności różnych struktur układu ruchu, a w szczególności kręgosłupa. Przed przystąpieniem do terapii przeprowadza się z pacjentem wywiad lekarski oraz badanie palpacyjne i funkcjonalne narządu ruchu. Badanie to odbywa się zarówno w spoczynku jak i podczas ruchów czynnych oraz biernych. Są to ruchy bierne fizjologiczne, czyli złożone z toczenia i ślizgu powierzchni stawowych, oraz bierne naśladujące "grą stawową" ( wg Mennella - joint play ), czyli specyficzne dla każdego stawu przemieszczania powierzchni chrząstki stawowej.
Terapeuta ocenia wygląd i konsystencję tkanek miękkich, zakres i jakość ruchu elementów kostnych oraz charakter oporów występujących podczas przemieszczania poszczególnych struktur układu ruchu względem siebie. Bada ruchy bierne kręgosłupa i ocenia odpowiedzi układu ruchu na czynniki szkodliwe dla struktur tego układu.
Sam zabieg terapii manualnej jest całkowicie bezbolesny, a dzięki odpowiednim pozycjom ułożeniowym pacjenta i technice osiąga się zamierzony efekt leczniczy.
Aby przygotować pacjenta do zabiegu, a potem utrwalić efekt leczniczy zabiegów terapii manualnej i działać profilaktycznie stosuje się masaże lecznicze, poizometryczną relaksację mięśni oraz ćwiczenia rozluźniające lub wzmacniające konkretne partie mięśni całego ciała.
Pacjent otrzymuje szereg informacji dotyczących czynności życia codziennego np. sposób spania, siedzenia, podnoszenia ciężkich przedmiotów itp. Oraz zestawy ćwiczeń do wykonywania w domu.
Celem metody PNF jest ponowna nauka (tzw. reedukacja) lub odtworzenie konkretnej funkcji ruchowej, utraconej w wyniku choroby. Jest to kompleksowa terapia, oparta o najnowszą wiedzę i osiągnięcia z dziedziny neurofizjologii.
Metoda PNF znajduje zastosowanie w bardzo wielu jednostkach chorobowych, głównie z dziedziny neurologii i ortopedii.
Podczas badania poddaje się ocenie zaburzenia na poziomie aktywności ruchowej dnia codziennego oraz stopnia samodzielności jej wykonywania. Określenie głównego problemu funkcjonalnego pacjenta, stanowi kryterium doboru efektywnego programu rehabilitacji.
By to osiągnąć przeprowadza się testy na problem funkcjonalny pacjenta, powtarzane na kolejnych wizytach, które dają fizjoterapeucie nie tylko ogólny obraz na zaburzoną funkcję, ale przede wszystkim możliwość oceny postępów pacjenta po każdej jednej wizycie i na tej podstawie wprowadzenia efektywnej korekty programu rehabilitacji.
Rehabilitacja ukierunkowana jest na leczenie konkretnej zaburzonej funkcji a nie tylko struktury, dlatego pacjent uczy się najbardziej potrzebnych dla niego czynności dnia codziennego.Pacjent bierze czynny udział w procesie rehabilitacyjnym również poprzez udział w wyznaczaniu tzw. krótkich celów terapii oraz poprzez intensywny plan ćwiczeń domowych.
Każda rehabilitacja przynosi konkretny rezultat, udokumentowany testem na problem funkcjonalny. Dzięki temu fizjoterapeuta na bieżąco kontroluje i optymalizuje plan rehabilitacji.
W terapii metodą PNF, Fizjoterapeuta wykorzystuje specyficzne dla metody wzorce ruchowe, które przebiegają trójpłaszczyznowo, w tzw. płaszczyznach diagonalnych (skośnych), efektywnie angażując możliwie największą ilość grup mięśniowych, biorących udział w danym ruchu. Taka forma ruchu, stanowi bardzo bogate źródło aferentacji, czyli impulsacji od efektora (Np. receptorów czucia głębokiego we włóknach mięśniowych, jednostek wykonywających dany ruch) w kierunku kory somatosensorycznej, czyli ośrodkowego układu nerwowego. Bardzo ważnym elementem tych wzorców ruchowych, jest składowa rotacyjna wzorca.
Intensywna aferentacja, czyli zsumowane w czasie i przestrzeni bodźce, docierające do CUN, osiągana jest poprzez stosowanie w terapii kontaktu manualnego rehabilitanta z daną częścią ciała pacjenta, który stymuluje receptory czucia powierzchownego (dotyku, temperatury) w skórze i dokładnie określa kierunek wykonywanego ruchu oraz umożliwia pracę z optymalnie dobranym oporem. Opór manualny jest dostosowany optymalnie do możliwości i potrzeb pacjenta, dawkowany przeciwko wszystkim składowym ruchu. Zastosowany prawidłowo, umożliwia osiągnięcie optymalnej irradiacji pożądanej grupy mięśni synergistycznych. Irradiacja (promieniowanie pobudzenia) stwarza rehabilitantowi możliwość zaktywizowania chorego obszaru ciała pacjenta (skurcz osłabionych jednostek mięśniowo-ścięgnistych), pracując na zdrowym i prawidłowo funkcjonującym rejonie ciała pacjenta - przeciwstronnej kończynie górnej, kończynie dolnej, tułowiu itp., w jednym łańcuchu kinematycznym kontakt werbalny rehabilitanta z pacjentem oraz kontakt wizualny pacjenta z daną częścią ciał, wykonującą ruch wykorzystanie technik trakcyjnych oraz aproksymacji i stretchu itp. zmiana normalnej kolejności sekwencji ruchu (timing for emphasis) w celu możliwie efektywnej poprawy osłabionej składowej wzorca ruchu
Terapia PNF kładzie bardzo duży nacisk na reedukacje prawidłowego stereotypu chodu. W zależności od aktualnych możliwości psychoruchowych pacjenta, istnieje możliwość doskonalenia każdej fazy cyklu chodu.
Przygotowanie do właściwej reedukacji chodu może odbywać się na macie, począwszy od pozycji niskich, bezpiecznych dla pacjenta - w leżeniu na plecach, poprzez pozycje w siadzie klęcznym, klęku, klęku jednonóż itp. Bardzo istotnym elementem rehabilitacji chodu, są aktywności w pozycji siedzącej, przygotowujące do wstawania m.in. : stabilizacja pozycji, symetryczne ruchy miednicy, praca we wzorcach dla głowy, szyi i tułowia, kombinacje ruchów łopatki oraz miednicy itp. Praca w pozycji wysokiej (pozycja stojąca), która wydatniej angażuje mechanizmy nerwowo - mięśniowe odpowiedzialne za utrzymanie równowagi i wykonanie danej czynności ruchowej, to przede wszystkim stabilizacja pozycji, nauka przenoszenia ciężaru ciała, aktywność w staniu jednonóż oraz inne odwzorowujące każdą fazę chodu ćwiczenia, często z wykorzystaniem przedmiotów rehabilitacyjnych w postaci taśm gumowych, trenerów równowagi, poręczy rehabilitacyjnych itp.
Wskazaniami do stosowania tej metody są choroby neurologiczne, przebyte incydenty naczyniowe Centralnego Układu Nerwowego w postaci udarów niedokrwiennych oraz krwotocznych mózgu ,wszelkie chororoby powodujące zaburzenia w utrzymywaniu równowagi,wszelki choroby powodujące upośledzenie stereotypu chodu ,stwardnienie rozsiane (SM), choroba Parkinsona.
Metoda PNF sprawdza się rownież w ortopedii w pracy z pacjentami pooperacyjnymi, po zabiegach artroskopowych, złamania tkanki kostnej,uszkodzenia tkanek miękkich aparatu ruchu: mięśni, ścięgien, więzadeł, torebek stawowych zaburzenia tbóle kręgosłupa segmentu szyjnego, piersiowego oraz lędźwiowo - krzyżowego neuralgie nerwu trójdzielnego oraz twarzowego.