"Osteopata obserwuje prawa i jako inżynier ludzkich ciał wprowadza je w życie w celu przywrócenia zdrowia"
Definicja osteopatii opisana w 1992 roku przez GCRO (General Council and Register of Osteopaths, pol.: Generalną Radę i Rejestr Osteopatów) w Anglii:
‘Osteopatia jest charakterystyczną profesją opieki zdrowotnej, która ułatwia realizację zintegrowanego zdrowotnie funkcjonowania jednostki, poprzez przywracenie, utrzymywanie i poprawę homeostazy układu nerwowo-mięśniowo-szkieletowego, ocenę i leczenie za pomocą badania palpacyjnego i interwencji manualnej, uzupełnionych o edukację w koncepcji zdrowego trybu życia. Uznaje ona prymat zależności terapeutycznej i opiera się na zasadach sformułowanych po raz pierwszy przez Andrew Taylor Still’a’
Osteopatię można zdefiniować jako niezależny i odróżniający się zawód w zakresie opieki zdrowotnej, który przyczynia się do poprawy standardu życia, poprzez skupienie się na przyczynach problemu oraz poprzez dążenie do eliminowania uszkodzeń pierwotnych.
osteopatia jest metodą oddziaływania manualnego terapeuty na pacjenta w celu poprawy funkcjonowania całego ciała, dzięki któremu własna zdolność pacjenta do zdrowienia zostaje lepiej wykorzystana. Dlatego także, osteopata stara się określić każdą utratę ruchomości w organizmie i leczy wykryte zaburzenia mobilności.
Ludzkie ciało posiada zdolności gojenia się i naprawy, w tym niezliczone mechanizmy kontrolujące stan równowagi zachodzących w nas procesów - homeostazę. Kiedy własne mechanizmy zdrowiania są utrudnione, może dojść do powstania zaburzeń. Leczenie osteopatyczne pobudza swoiste mechanizmy samo-zdrowienia. Dysfunkcja jednego lub więcej systemów organizmu (mięśniowo-szkieletowego, trzewnego, nerwowego, krwionośnego lub aspektów psychicznych) może spowodować lub wpłynąć na zaburzenia czynnościowe w innych układach ciała.
Leczenie osteopatyczne integruje układu nerwowo-mięśniowo-szkieletowego, co wpływa na wszystkie układy organizmu, w tym układ trzewny, który także może być leczony bezpośrednio.
Zdarza się jednak, iż organizm w wyniku nagromadzenia się szkodliwych czynników, zostaje osłabiony i nie radzi sobie z problemem zdrowotnym.
Osteopata w nieinwazyjny sposób wspomaga, kontroluje i pobudza procesy gojenia i naprawy tkanek, skupiając się nie tylko na skutkach, lecz głównie na przyczynach problemu. Ciało jest integralną jednością - wszystkie nasze układy i tkanki są od siebie silnie uzależnione, stąd nie sposób leczyć wyłącznie jednej uszkodzonej tkanki, struktury czy układu. Każdy uraz, choroba, czy zespół bólowy powoduje kaskadę wewnętrznych procesów i zależności, które osteopata stara się odnaleźć i znormalizować.
Zadaniem osteopaty jest przywracanie właściwej funkcji wszystkim układom organizmu - za pomocą własnych rąk wykonuje techniki rozluźniające oraz stymulujące tkanki miękkie, nerwy i stawy, układ oddechowy, krwionośny, limfatyczny, hormonalny, trawienny oraz moczowo-płciowy.
Leczenie nie ogranicza się jedynie do aspektu fizycznego, ale może ono także zawierać w sobie takie elementy jak skorygowanie sposobu żywienia, poprawa higieny życiowej i reedukacja dotycząca prawidłowej postawy ciała. W procesie leczenia terapeuta wykorzystuje ciało pacjenta w charakterze siły napędowej w procesie leczenia. Znajdująca się w ciele wewnętrzna samolecznicza siła jest często określana mianem ‘wewnętrznego lekarza’. Najważniejszym zadaniem tej samoregulacji jest utrzymanie lub przywrócenie homeostazy.
