Reumatoidalne Zapalenie Stawów -RZS
To rodzaj choroby autoimmunologicznej, autoagresyjnej, w której organizm działa na swoją niekorzyść atakując własne komórki i tkanki. RZS może mieć charakter przewlekły, z pojawiającymi się okresami stanów ostrych lub ich remisji. Staw biodrowy zostaje najrzadziej obiety tą jednostką. Przyczyna występowania choroby jest ciągle nieznana. RZS atakuje ok. 1% populacji, w tym trzykrotnie częściej kobiety, ale choroba przebiega u nich łagodniej niż u mężczyzn. Najczęściej atakowane są stawy: szyjne, szczękowe, w stopie, kostkach, biodrach, drobne stawy rąk i nadgarstków, stawów ramiennego, łokciowego. Kręgosłup, oprócz kręgów szyjnych, z reguły nie jest objęty chorobą.
W reumatoidalnym zapaleniu stawów niszczeniu ulegają torebki stawowe, w których toczy się proces zapalny. Do błony maziowej wyścielającej jamę stawu przenikają duże ilości białych krwinek, organizm reaguje podwyższeniem ciepłoty, miejscowym zaczerwienieniem, obrzękiem i bólem. Powoli zmieniane komórki błony maziowej rozrastają się powodując pogrubianie się i naciekanie maziówki oraz obrzęki w obrębie stawu, a z czasem toczący się proces chorobowy uszkadza chrząstkę i kość. W efekcie niszczeniu i osłabieniu ulegają otaczające staw mięśnie, ścięgna, więzadła, czego efektem są utrudnienia w ruchomości stawów.
Choroba doprowadza w konsekwencji do trwałych zniekształceń stawów.
Najczęściej RZS rozpoczyna się bólem w jednym albo w stawach kończyn górnych, a czasami pojawieniem się nadwrażliwości nadgarstka przy wykonywaniu ruchu. W niektórych przypadkach stawy robią się opuchnięte i pogrubione nawet w pierwszej fazie choroby. Objawy te uwidaczniają się rano, kiedy występuje sztywność stawów mijająca po upływie od pół godziny do paru godzin. Często pojawiają się wówczas objawy ogólnego złego samopoczucia, nocne poty, zmęczenie, stany podgorączkowe, słaby apetyt, zmniejszenie wagi ciała.
Teoretycznie choroba może dotknąć każdy ze stawów. Najczęściej jednak atakuje ona stawy dłoni i palców rąk, a czasami stawy kolan i stóp.
RZS jest uznawana za chorobę stanu przewlekłego, a zakończenie zależy nie tylko od leczenia ale i od charakterystycznego dla danego pacjenta przebiegu choroby. Często dochodzi do jej remisji, nawet w okresie wielu lat od pierwotnego wystąpienia choroby.