rafal@golowicz.com
tel: +48 601 297 895
ul. Rechniewskiego 13 lok. 11
klatka 1 piętro 2
03-980 Warszawa
Pulmonologia
Wysiękowe zapalenie opłucnej
- Nadrzędna kategoria: Oferta
Wysiękowe zapalenie opłucnej polega na gromadzeniu się wysięku w jamie opłucnej z następowymi powikłaniami przede wszystkim ze strony układów oddechowego i krążenia.
Wysiękowe zapalenie opłucnej jest z zasady powikłaniem lub objawem innych chorób, najczęściej procesu nowotworowego i gruźlicy, zapalenia płuc, zawału płuca. Może ono również rozwinąć się w następstwie urazu klatki piersiowej powodującego złamanie żeber.
Wysiękowe zapalenie opłucnej rozpoczyna się najczęściej przekrwieniem blaszki opłucnej, obrzękem a na ich powierzchni odkładają się złogi włóknika. Wysięk zaczyna się gromadzić w zatoce przeponowo-żebrowej opłucnej i narastając oddala od siebie coraz bardziej blaszki opłucnej, uciskając płuco Powietrzność uciśniętego płuca zmniejsza się (niedodma) a duży wysięk opłucnej może uciskać również narządy śródpiersia (w tym serce i duże naczynia krwionośne).
Wysięk powoli wchłania się, a jego resztki łącznotkankowe tworzą zrosty opłucnej, ograniczające niekiedy bardzo znacznie ruchomość oddechową klatki piersiowej, przepony i płuc.
W gorzej wentylowanych obszarach płuc często następuje zastój wydzieliny w oskrzelach i jej wtórne bakteryjne zakażenie. Rozległe, płaszczowate zrosty powodują zapadnięcie się klatki piersiowej po stronie chorej, przeciągnięcie serca w kierunku zrostów z wtórnymi zaburzeniami hemodynamicznymi, boczne skrzywienie kręgosłupa i wysokie przyrośnięcie przepony ze znacznym ograniczeniem jej ruchów.
Suche zapalenie opłucnej rozpoczyna się zwyżką ciepłoty ciała, kaszlem, dokuczliwym kłuciem w klatce piersiowej, nasilającym się podczas kaszlu i głębokiego wdechu. Zmusza to chorego do powierzchownego oddychania i hamowania kaszlu. Ból ustępuje dopiero wówczas, kiedy wysięk odsunie blaszkę trzewną opłucnej od ściennej i uniemożliwi ich tarcie o siebie. W przypadku dużej ilości wysięku chory odczuwa tępy ucisk w klatce piersiowej oraz duszność spowodowaną niedodmą uciśniętego płuca i zaburzeniami krążenia krwi na skutek przemieszczenia serca wraz z dużymi naczyniami.
Chorego układa się na zdrowym boku klatki piersiowej, by zapobiec wytworzenia się zrostów przepony do ściany klatki piersiowej, a tym samym jej sprawność oddechowa ulegnie znacznemu ograniczeniu.
Gruźlica płuc
- Nadrzędna kategoria: Oferta
Gruźlica jest chorobą zakaźną, szeroko rozpowszechnioną, w której zmiany chorobowe mogą być umiejscowione w wielu narządach lub ograniczać się do jednego, najczęściej do układu oddechowego.
Gruźlicę wywołuje prątek gruźlicy, wykryty w 1882 roku przez Roberta Kocha. Zmiany gruźlicy mogą obejmować:
- tkankę płucną
- opłucną
- oskrzela
Opisane zmiany powodują w zależności od ich rozległości i przebiegu różnorodne zaburzenia czynności płuc aż do niewydolności oddechowej i krążenia.
Leczenie gruźlicy płuc jest obecnie przeważnie zachowawcze. Do metod leczenia zalicza się leczenie przeciwprątkowe, będące leczeniem przyczynowym.
Pomimo wprowadzenia licznych leków przeciwprątkowych, wykazujących skuteczne działanie w gruźlicy płuc, coraz bardziej doceniana jest rola ćwiczeń oddechowych. Ma ona bowiem działanie zapobiegające powikłaniom procesu gruźliczego oraz działanie korekcyjne w powikłaniach stwierdzanych często u ozdrowieńców do gruźlicy płuc.
Ropień płuc
- Nadrzędna kategoria: Oferta
Ropień płuc to rozpad tkanki płucnej na ograniczonej przestrzeni, czyli jama otoczona ścianą tkanki łącznej. Ropień płuc jest powikłaniem zapalenia płuc, zwłaszcza gronkowcowego, zawału płuca i innych.
W ostrym okresie podaje się antybiotyki ogólnie i miejscowo pod postacią wlewów dooskrzelowych, a w okresie przewlekłym wskazane jest leczenie chirurgiczne. W razie przeciwwskazań do tego leczenia wprowadza się antybiotyk bezpośrednio do jamy ropnia przez nakłucie klatki piersiowej.
Zapalenie płuc
- Nadrzędna kategoria: Oferta
Zapalenie płuc polega na powstawaniu w miąższu płucnym zapalnego nacieku obejmującego niewielkie lub rozległe obszary płuca.
Podział zapaleń płuc uwzględnia obecnie ich etiologię (zapalenie płuc bakteryjne, wirusowe, wywołane przez inne drobnoustroje, alergiczne, chemiczne i inne).
Zasadniczym leczeniem jest podawanie antybiotyków o szerokim zakresie działania, leków rozrzedzających wydzielinę oskrzeli i wykrztuśnych. W cięższych przypadkach konieczne jest stosowanie leków nasercowych, a nawet leczenie tlenem.
Ćwiczenia oddechowe pacjent rozpoczyna z chwilą ustąpienia gorączki. Ich celem jest ułatwienie wykrztuszania wydzieliny z oskrzeli, poprawa wentylacji płuc w odcinkach o upośledzonej wentylacji lub objętych niedodmą.
Astma oskrzelowa
- Nadrzędna kategoria: Oferta
Astma oskrzelowa jest alergiczną chorobą układu oddechowego, charakteryzującą się dusznością napadową spowodowaną zwężeniem dróg oddechowych, ustępującym samoistnie lub pod wpływem leczenia.
Do głównych czynników powstania astmy oskrzelowej zalicza się:
- mechanizm immunologiczny,
- zaburzenia czynności układu wegetatywnego. Powstaje wówczas przewaga układu parasympatycznego z następowym skurczem oskrzeli.
Najogólniej można wyróżnić dwie postacie astmy oskrzelowej:
- astmę oskrzelową zewnątrzpochodną, występującą u dzieci i osób młodych, charakteryzującą się nadwrażliwością na niebakteryjne wziewane alergeny zewnątrzpochodne;
- astmę oskrzelową wewnątrzpochodną, występującą u dorosłych, o złożonym mechanizmie etiopatogenetycznym, przebiegu postępującym znacznie cięższym niż u dzieci; w etiologii tej postaci astmy przeważa czynnik infekcyjny.
Chory na astmę oskrzelową reaguje na działanie różnorodnych bodźców (także pychicznych), skurczem mięśni oskrzeli, przekrwieniem i obrzękiem ich błony śluzowej oraz wydzielaniem gestej, lepkiej wydzieliny śluzowej trudnej do odkrztuszenia. Powstają więc wzmożone opory w drogach oddechowych. Wydech wykonuje on z jeszcze większym trudem, przy udziale pomocniczych mięśni wydechowych.
Napady duszności mogą być lekkie Iub bardzo ciężkie. Bywają oddzielone długimi odstępami czasu lub występują często. W czasie ciężkiego napadu duszności chory siedzi lub stoi, trzymając się rękami za poręcze krzesła, ramę łóżka - celem stabilizacji obręczy kończyn górnych i ułatwienia pracy pomocniczym mięśniom wdechowym. Wydech jest wyraźnie wydłużony, nasilony i nawet z odległości słyszane są świsty i furczenia w czasie oddychania.
Należy podkreślić, że unikanie wszelkiej aktywności ruchowej w obawie przed wystąpieniem napadu astmy jest szkodliwe.
