Stopa

Nadrzędna kategoria: Oferta

Jest to uciążliwy i uporczywy ból pięty. Potoczna nazwa tego schorzenia to ostroga piętowa, ze względu na często spotykane przy tego typu dolegliwościach na zdjęciach rentgenowskich wyrośla kostne w okolicy pięty.

Jako zapalenie rozcięgna podeszwowego określa się stan zapalny okolicy przyczepu bliższego rozcięgna podeszwowego oraz tkanek otaczających rozcięgno, powodujące ból utrudniający chodzenie. Choć w badaniu mikroskopowym tkanki rozcięgna podeszwowego stwierdza się przede wszystkim zmiany degeneracyjne (zwyrodnieniowe) a nie zapalne - to nazwa 'zapalenie rozcięgna podeszwowego' jest powszechnie używana.

Rozcięgno podeszwowe to mocna, włóknista struktura przypominająca taśmę, zlokalizowana w okolicy dolnej strony stopy. Od tyłu przyczepia się do przyśrodkowej części guza piętowego (i tu zwykle ulega przeciążeniu, w tym miejscu pojawia się ból). Ku przodowi rozcięgno poszerza się, dzieląc się na pięć części - każda z nich biegnie do stawu śródstopno-palcowego, przyczepiając się u podstawy paliczka bliższego palucha i pozostałych palców stopy.

Rozpoznanie zapalenia rozcięgna podeszwowego stawia się na podstawie objawów klinicznych:

- bólu samoistnego i pojawiającego się przy dotykaniu przyśrodkowej powierzchni pięty
- ból jest najbardziej nasilony przy stawianiu pierwszych kroków, zmniejsza się w miarę "rozchodzenia" się a nasila znów przy dłuższym chodzeniu czy przeciążeniu;
- W razie dłuższego utrzymywania się dolegliwości zlecane są badania obrazowe - przede wszystkim zdjęcia rentgenowskie i badania USG.

Schorzenie to dotyka najczęściej osoby pomiędzy 40 a 60 rokiem życia. Czynniki, które zwiększają ryzyko jego wystąpienia to:

- otyłość;
- praca wymagająca długiego stania;
- intensywne uprawianie sportów biegowych;
- płaskostopie;
- ograniczenie zgięcia grzbietowego w stawie skokowym, wynikające najczęściej z przykurczu mięśni łydki.

Podczas chodzenia na piętę działa siła równa 110% wagi ciała. Podczas biegu siła ta może przekraczać 200%. Specyficzna budowa tkanki podskórnej na pięcie (tkanka tłuszczowa zamknięta jest w przypominających plaster miodu włóknistych przegrodach) powoduje, że jest to bardzo wydajny absorber powtarzających się przy chodzeniu wstrząsów. Po 40 roku życia ta tkanka ulega stopniowemu zanikowi, zmniejszając swoje właściwości absorbcyjne i słabiej chroniąc guz piętowy przed urazami.

U prawie wszystkich pacjentów udaje się uzyskać znaczną poprawę lub całkowite ustąpienie dolegliwości po zastosowaniu fizjoterapii.