Skręcenie stawu skokowego jest najczęściej występującym urazem układu kostno-szkieletowego. Podczas urazu może dojść do uszkodzenia wielu struktur. Rozległość zmian powinna determinować sposób leczenia.
Czasem uszkodzeniu może również ulec więzadło strzałkowo-piętowe, co ma nie tylko wpływ na staw skokowy-górny, ale i na staw skokowy-dolny.
Wszystkie inne dodatkowe urazy i „podrażnienia” traktowane są jako powikłania skręcenia kostki. Mogą do nich należeć:
- złamania awulsyjne (w okolicy przyczepu więzadeł);
- złamania chrzęstno kostne (w wyniku kompresji powierzchni stawowych, wewnątrz stawu);
- cieśń przednio-boczna(wynik przerostu gojącej się tkanki);
- zrosty torebkowe
- niestabilność stawów stopy (wygojenie się więzadeł w pozycji wydłużonej);
- zespół zatoki stępu (podrażnienie więzadeł międzykostnych i troczków);
- zerwanie, lub rozciągnięcie troczków mięśni strzałkowych (prowadzący to trzaskającej kostki – podwichnięcie ścięgien mięśni strzałkowych);
- wolne ciała (fragmenty chrzęstne, lub kostne w jamie stawowej, które pojawiły się w wyniku urazu);
- neuralgia nerwu strzałkowego (podrażnienie nerwu przez rozciągnięcie);
- uszkodzenie więzozrostu strzałkowo-piszczelowego.
Trening stabilizacyjny są elementami rehabilitacji po urazach stawu skokowego. Są one istotne, gdyż „ćwiczą” sprawność układu nerwowego, receptorów uszkodzonych tkanek i przygotowują mięśnie na wczesne reagowanie w przypadku niestabilnego podłoża. Takie ćwiczenia aktualnie są standardem profilaktyki urazów stawu skokowego u sportowców. Mają one również znaczenie przy zapobieganiu nawrotom i powikłaniom skręcenia kostki.
