PCL jest jednym z głównych stabilizatorów stawu kolanowego. Do uszkodzenia najczęściej dochodzi na drodze urazu, co w szczególności zauważamy w sportach kontaktowych (np. sportach walki). Uszkodzenia, do których dochodzi podczas kopnięcia lub innej siły działającej z zewnątrz. Do urazu może dojść także w przypadku upadku na zgięte kolano, nadmiernego przeprostu kolana lub w sytuacji nadmiernej rotacji zewnętrznej połączonej z siłą tylno-przyśrodkową działającą na staw. Uszkodzenia na drodze skręcenia kolana najczęściej są łagodniejsze. Zazwyczaj nie powodują całkowitego przerwania więzadła, a leczenie polega na działaniach zachowawczych.
Uszkodzenie PCL powoduje niestabilność tylną stawu kolanowego, czyli nadmierne przemieszczanie piszczeli w kierunku tylnym względem kości udowej. Izolowany uraz tego więzadła występuje rzadko i zazwyczaj współistnieje z innymi uszkodzeniami. Niewydolność PCL, szczególnie w początkowym etapie, często jest niezauważana przez pacjentów. Wynika to z dużo rzadszych epizodów uciekania kolana, niż jak ma to miejsce w przypadku uszkodzeń ACL. Po kilku latach niewydolności więzadła często dochodzi do artrozy (choroby zwyrodnieniowej) stawu rzepkowo-udowego. W przypadku niewydolności PCL rzepka zaczyna przeciwdziałać tylnemu przemieszczeniu piszczeli, co po kilku latach najczęściej doprowadza do przewlekłego bólu przyśrodkowego i przedniego przedziału kolana.
